Condition:

Used

Weight:

11.00 KGS

Minimum Purchase:

1 unit

Maximum Purchase:

1 unit

Shipping:

Calculated at Checkout

original spikes are missing but similar ones included.

Now another new product is disturbing my peace: the CD8 S ($10,000), which French manufacturer Metronome Technologie describes as an integrated player, in the same sense that many hundreds of electronics manufacturers describe their preamplifier-amplifier combinations as integrated amplifiers. Lest that seem like just so much nominal silliness, consider: The Metronome CD8 S—which recently evolved, Hillary-like, from the well-established Metronome CD8—is equipped with USB and S/PDIF digital-input jacks, so its internal DAC can be used with external digital sources. Consider also that the Metronome's D/A converter technically outpaces the disc transport with which it shares space in the case . . . but I'm getting ahead of myself.

Description

The Metronome CD8 S first caught my eye as part of a silent display at last year's New York Audio Show, which was noted for having taken place not in New York City but in Rye Brook, in Westchester County. ("It's easier for me to travel to Munich than to Rye Brook," declared the newly carless Herb Reichert from his Bed-Stuy sanctum.) The initial attraction was, I admit, skin deep: I considered the CD8 S one of the most perfect-looking appliances I've seen. Viewed from above, the 17.6" wide by 17" deep Metronome is nearly square—only later would I realize that those dimensions are precisely the same as those of my Sony SCD-777 SACD/CD player—with a top-loading disc transport whose mechanical and aesthetic designs appeared to be in perfect sync with one another: The CD8 S seemed both artsy and purposeful. Notably, both the player's top surface and its 4"-high aluminum-alloy front panel mixed two different shades of metallic gray, one a few degrees warmer than the other, to create an elegant, sculpted look. (I know nothing of the psychology of color perception, but a few weeks after the New York show, when my review sample of the CD8 S arrived, I was surprised to see that the manufacturer describes the color as "silver": Its textured finish and combination of hues led me to think of it as light taupe.)

I was also impressed by the CD8 S's disc-loading mechanism—a simple sliding lid, devoid of needless motors and endowed with a just-right feeling that bordered on the sensual—and its top-mounted control panel. The latter comprises five small pushbuttons for the usual functions: previous track, stop, play, pause, and next track. Like the aesthetics of the player as a whole, the orthography of the control panel is unique: Each switch is labeled with a symbol that looks abstract yet strangely intelligible. It took me a moment to realize that each graphic was created by taking the universal media-control symbol for that function—the sideways Christmas trees for skipping tracks, two parallel vertical bars for pause, etc.—rendering them in outline, rounding off the corners, and bisecting them horizontally. Neat.

Although its controls are on top, the CD8 S's standard-issue digital readout is centered on its front panel, along with two miniature toggle switches: one for On/Off, the other for selecting among three different inputs: USB (Type B socket), S/PDIF (RCA jack), or the built-in disc transport. For the first two selections, the display also shows sampling rates, preceded by an uppercase P for PCM files or, for DSD files, a lowercase d. (Let's not read too much into that, shall we?) Thus, files ripped from "Red Book" CDs came up as "P 44.1" (the period was actually rendered as a teensy-tiny colon), DSD128 files came up as "d 128," and so forth.

And there you have the Metronome CD8 S's Big Surprise: It does DSD. Or, at least, its D/A converter does DSD—its disc transport does not. On the one hand, that seems a bit odd, like a four-wheel-drive vehicle with very little ground clearance. But then it dawns: Just as most owners of 4WD vehicles aren't interested in off-roading, it can be argued that most digital-audio enthusiasts aren't interested in SACDs (which I regard as a niche format—although, as an LP collector, I have no right to condescend).

 At the heart of the CD8 S's DAC is the AK4490EQ, a two-channel, 32-bit Velvet Sound chip from Asahi Kasei Microdevices (AKM), of Japan. This chip supports up to 768kHz PCM digital and 11.2MHz DSD, and incorporates its own digital filtering—although Metronome says they supplement the AKM's filter with circuits of their own design. The CD8 S's DSD-friendly USB receiver is the Combo384 module from the Italian firm Amanero, the model number of which signifies its support for up to 384kHz. Analog output gain is created with two OPA604 FET-input op-amps per channel.

The CD8 S incorporates a specially modified Philips CDM12 Pro2 (v.6.8) transport, for which Metronome makes their own removable, puck-style magnetic clamp. The transport mechanicals are fastened to a large and vaguely T-shaped platform made of 0.3"-thick black acrylic. That platform is isolated from its surroundings by means of a three-point suspension using outsize (2.4" high by 2.3" in diameter) foam-rubber dampers instead of springs. Additional dampers atop the three suspension points appear to both enhance isolation and confer enough of a cushioning effect for the CD8 S to be safely shipped without the need for transit bolts.

Speaking of niches: When one slides open its lid, the Metronome's disc compartment is suffused with a ghostly blue light that looks especially nice against the glossy black of the acrylic platform—and assists in the changing of discs and the placing of pucks when the lights are low. According to Jean-Marie Clauzel, Metronome's general manager, the light neither hinders nor enhances performance—and is in fact extinguished, refrigerator-style, when the lid is shut.

Also supplied with the CD8 S is a remote handset that duplicates all of the controls on the player itself, and adds controls for fast forward and reverse within a given track. Happily, the remote's Volume ring, obviously intended for some other product, can be used to toggle among the player's three input modes. Also happily, the 10"-long handset almost reaches from my listening seat to the CD8 S's location on my equipment rack: Another inch or two and I could use it as a stick with which to work the player's switches, thus saving on batteries. Really.

Installation and setup

There isn't much one can say about installing the CD8 S, thus confounding the reviewer who's paid by the word or the column inch. All I did was take it out of the box, put it on the topmost surface of my Box Furniture rack, and plug in its AC power cord. The Metronome has both single-ended (RCA) and balanced (XLR) output jacks; I used the former.

Preparing the CD8 S for use with my Apple iMac required slightly more brainpower but was still easy enough—at least for use with PCM-based file formats. After I'd run a cable from a USB Type A socket on the iMac to the Metronome's USB Type B socket, a selection labeled "combo384 Amanero" appeared in the Sound/Output pulldown menu of my iMac's System Preferences window. I clicked on that and all was well—until I decided to play some DSD files, for which I use DSD-friendly Audirvana Plus v.1.5.12. I was able to select the Metronome—again, as "combo384 Amanero"—from within Audirvana's Preferences window, but Audirvana's Automatic Detection function didn't recognize the CD8 S's native DSD capability, forcing me to select DSD over PCM standard 1.0. After doing that, then going back and selecting the Metronome from within my iMac's Audio MIDI Setup utility, all was really well.

A final setup note: The CD8 S's steel case is supported by three feet of fairly large diameter (2.3"), each made mostly of polymer but with a metal disc recessed into its center. Also supplied with the CD8 S are three polymer cones with magnets at their tops—again with the magnets!—that are sized to snug into those recesses. I tried it both ways and preferred the sound sans cones: It seemed to me the pointed feet diminished the substance of the sound, and added a fussiness that distracted from the player's musicality. But, hey, that's just me

Listening to CDs

My first impression was that the CD8 S let CDs sound notably smooth and silky, with really good musical momentum and flow—cold, right out of the box. (I mean literally cold: The UPS man probably hadn't made it to the bottom of the driveway by the time I'd plugged in the Metronome.) Those qualities were evident with Mstislav Rostropovich's 1995 recordings of J.S. Bach's Cello Suites (2 CDs, EMI 5 55364 2): The Metronome cozied up to Slava's very brisk and polished yet nonetheless emotional (especially Suite 5) performances.

I heard distinct increases in both texture and scale. Color saturation, too, went up a notch. Then, maybe 90 minutes after installing the CD8 S, I heard a change so drastic, and virtually in front of my ears, that I laughed out loud: The sound got huge—huge, I say!—and both texture and color went up a few more notches. With regard to the latter characteristics, I wasn't yet in Audio Note territory—and I was still far from good vinyl territory—but I was reasonably well satisfied.

Encouraged by such good performance with small-scale classical music, I moved on to tenor Peter Schreier's 1989 recording, with pianist András Schiff, of Schubert's song cycle Die Schöne Müllerin (CD, London 430 414-2). Schiff's touch was appropriately light in "Halt," his instrument well colored and textured—and the extra force he brought to the staccato lines of "Der Jäger" were communicated well. Throughout, Schreier's somewhat lean voice was present and believable, the Metronome doing nothing to round the edges of either his tone or his expressive timing.

Large-scale works? The live recording of Wilhelm Furtwängler and the Berlin Philharmonic performing Strauss's Metamorphosen in October 1947—when the ink on the score was scarcely dry—has appeared in countless CD (and LP) incarnations; all sound terrible, but in strangely different ways. The flaw common to all is gross distortion, beginning at about 4:29, apparently from signal overload on the original tape. The best digital version I've heard is the one in Wilhelm Furtwängler: An Anniversary Tribute (6 CDs, Deutsche Grammophon 477 006-2). Compared to the LP version (Deutsche Grammophon LPM 18 857) played on my Garrard 301–based rig, that CD through the Metronome lacked the appropriately sharp attacks on double basses' pizzicato notes (at 1:46, 2:00, and so forth), but was otherwise emotionally gripping and sonically tolerable—high praise, really—especially in the quieter moments. (Sadly, those are also the moments in this recording when Berlin's Titania-Palast theater sounds most like a tuberculosis sanatorium.)

Given better-quality symphonic recordings, the CD8 S rose to the challenge, as with Sergiú Celibidache's live recording, with the Munich Philharmonic, of Bruckner's Symphony 9 (2 CDs, EMI 5 56699 2). The Metronome's good sense of drive and momentum kept the Scherzo pointed in the right direction, even if the plucked strings didn't have quite the physicality I remember hearing from the Audio Note combination of CDT One/II disc transport and DAC 2.1x Signature digital-to-analog converter that I reviewed in January. In all three movements, the spatial relationships among various instrument groups were convincing, and instrumental timbres—especially the brass—were believably well saturated. With a very different sort of large-scale recording—Randall Thompson's "Alleluia," from the Cantus collection . . . Against the Dying of the Light (CD, Cantus CTS-1202)—the Metronome's good way with scale and, again, spatial placement of individual groups of musicians, added to my emotional involvement.

"Born in Chains," from Leonard Cohen's Popular Problems (CD, Columbia 88875014292)—probably the most convincing song of a very uneven collection—was also compelling through the Metronome, which gave the subtle dramatic ebbs and swells their due and allowed the electric bass to sound particularly right: deep and limber, with good note attacks. The electrically reedy tone of the cheap-funeral-parlor organ that opens this number was perfect, and Cohen's rusty Sprechgesang was front and center, with good presence and body. The Metronome's very good way with electric bass was also evident when I listened to a gold SACD of Aretha Franklin's Aretha's Gold (gold SACD/CD, Mobile Fidelity Sound Lab UDSACD 2142)—the 16-bit/44.1kHz layer, of course. Through the CD8 S, Tom Cogbill's perfect, in-the-pocket bass playing in "Chain of Fools" lost nothing to the LP version. Otherwise, the Metronome did the best it could with engineer Tom Dowd's typically excessive crispness.

Special mention should go to the Metronome's way with King Crimson's debut album, In the Court of the Crimson King (CD, Discipline Global Mobile DGM0501). Even the highest sustained notes of Robert Fripp's guitar and Ian McDonald's alto saxophone, though intentionally keening, were reproduced with clarity and lack of unintentional harshness, and Michael Giles's drumming was as impactful as, I believe, the compression of the original recording allows—and nimble and propulsive, too, while retaining a sense of musical purpose that so often escapes CD playback.

Listening to files

Auditioned with files streamed from my iMac, Metronome's DAC neither rounded off edges nor filled in pores. An edgy, spitty download of George Harrison's All Things Must Pass (24/96, Apple) still sounded edgy and spitty. That said, when I was of a mind to listen past those qualities, the Metronome allowed the performances to sound musically absorbing. I was impressed at how the CD8 S didn't distort the musical timing of any of those recordings: even the gritty maracas in the middle eight of "Beware of Darkness" was enjoyable in its own way, propelling the song just as effectively as when I listen to it on vinyl.

And in an altogether fine-sounding file of "Marrakesh Express," from Crosby, Stills & Nash (24/192, Atlantic), Dallas Taylor's drumming was uncannily propulsive—as was Stephen Stills's electric bass playing: the song moved!

I played some selections from the most recent Gillian Welch album, The Harrow & the Harvest (AIFF files ripped from CD, Acony ACNY-1109), and was all but spellbound by the combination of clarity, articulation, appropriate roundness of tone, and complete absence of timing distortion brought to the music by the Metronome. My reference DAC, the Halide DAC HD—which, of course, sells for 1/20 the Metronome's price—was no match: It sounded murky compared to the DAC section of the CD8 S. Nor did the Halide, or any other DAC I've heard recently, apart from the Audio Note DAC 2.1x Signature, do as well as the Metronome at conveying the extra little push that singers Welch and David Rawlings put behind their repetition of the chorus near the end of the song, or catching the full timbral beauty of the brief guitar duet at the very end.

I then tried the DSD64 file of "Sledgehammer," from Peter Gabriel's So (Geffen), and was mostly pleased. Through the CD8 S, the song was rhythmically convincing, and its synth solo—which, in the famous video, accompanies a Claymation chicken—popped out of the mix with analog-caliber color and presence. My only disappointment was that Tony Levin's bass wasn't quite as deep, big, or powerful as it should have been.

I began by saying that I don't listen to music while I'm writing—and I don't. Even so, in this silent room I now perfectly recall the sound, through the Metronome DAC, of a DSD128 file of "When Your Lover Has Gone," from Ben Webster Meets Oscar Peterson (Verve). The magnificence of Webster's tone, the outlandishly huge scale of his tenor saxophone, the surefooted momentum and tunefulness of Peterson's piano, and the texture and rightness of pitch of Ray Brown's bass were all astonishingly good. Not just good for digital, but good good.

Conclusions

How best to sum up the Metronome CD8 S? After I listened to Dmitri Mitropoulos and the Minneapolis Symphony Orchestra performing Mahler's Symphony 1 (CD, Sony Classical MHK 62342), the first question to cross my mind was Why don't I play this disc more often? The Metronome reminded me of Mitropoulos's insights and importance as a pioneering Mahler interpreter. It reminded me of how much I love the very American sound of that orchestra, ca 1950. And it reminded me that, in the late 1940s and early '50s, some of the orchestral recordings on Columbia Masterworks ranked among the very best in terms of sound quality. I can't say for sure, but I suspect that, the last time I heard that CD, I wasn't quite so engaged.

On more than one occasion, my colleague Michael Lavorgna has reminded us all that the best gear compels us to take chances and discover new music. True, of course—but just as important is rediscovering old music that wasn't so well served the last time around.

About halfway through my listening notes for the CD8 S, I wrote, "This is a really nice CD player!" Apart from being the sort of thing that might look good on colored construction paper, perhaps decorated with Elmer's Glue and sparkles, that simple observation doesn't embarrass me too much: Some combination of qualities—the Metronome's good sound, superb musicality, and fine ergonomics and styling—conspired to make me smile every time I used it. Considering also that the CD8 S is the rare recommendable CD player through which one can stream computer-audio files (why doesn't every high-end CD player offer this?), and that this really nice CD player sounds even nicer when used as a USB DAC, a very strong recommendation is in order. Which I here make

Zustand:

Gebraucht

Gewicht:

11,00 KG

Mindestabnahme:

1 Einheit

Maximaler Einkaufswert:

1 Einheit

Versand:

An der Kasse berechnet

Originalspikes fehlen, ähnliche sind aber im Lieferumfang enthalten.

Jetzt stört ein weiteres neues Produkt meine Ruhe: der CD8 S (10.000 US-Dollar), den der französische Hersteller Metronome Technologie als integrierten Player bezeichnet, im gleichen Sinne, wie viele hundert Elektronikhersteller ihre Vorverstärker-Verstärker-Kombinationen als integrierte Verstärker bezeichnen. Damit das nicht wie nominelle Albernheit erscheint, bedenken Sie Folgendes: Das Metronome CD8 S – das kürzlich Hillary-ähnlich aus dem etablierten Metronome CD8 weiterentwickelt wurde – ist mit USB- und S/PDIF-Digitaleingangsbuchsen ausgestattet, also mit einem internen DAC Kann mit externen digitalen Quellen verwendet werden. Bedenken Sie auch, dass der D/A-Wandler des Metronoms dem Disc-Transport, mit dem er sich den Platz im Gehäuse teilt, technisch überlegen ist. . . aber ich bin mir selbst voraus.

Beschreibung

Das Metronome CD8 S erregte meine Aufmerksamkeit zum ersten Mal im Rahmen einer stillen Vorführung auf der New York Audio Show im letzten Jahr, die bekanntermaßen nicht in New York City, sondern in Rye Brook im Westchester County stattfand. („Für mich ist es einfacher, nach München zu reisen als nach Rye Brook“, erklärte der frischgebackene sorglose Herb Reichert aus seinem Zufluchtsort in Bed-Stuy.) Die anfängliche Anziehungskraft war, ich gebe zu, oberflächlich: Für mich war der CD8 S einer der beliebtesten perfekt aussehende Geräte, die ich gesehen habe. Von oben betrachtet ist das 17,6 Zoll breite und 17 Zoll tiefe Metronom nahezu quadratisch – erst später wurde mir klar, dass diese Abmessungen genau denen meines Sony SCD-777 SACD/CD-Players entsprechen – mit einem Top-Loading-Disc-Transport Mechanisches und ästhetisches Design schienen perfekt miteinander synchronisiert zu sein: Der CD8 S wirkte sowohl künstlerisch als auch zielstrebig. Bemerkenswert ist, dass sowohl die Oberseite des Players als auch die 4 Zoll hohe Frontplatte aus einer Aluminiumlegierung zwei verschiedene metallische Grautöne gemischt haben, von denen einer ein paar Grad wärmer als der andere war, um ein elegantes, skulpturales Aussehen zu schaffen. (Ich weiß nichts über die Psychologie der Farbwahrnehmung, aber ein paar Wochen nach der New York Show, als mein Testgerät des CD8 S ankam, war ich überrascht, dass der Hersteller die Farbe als „Silber“ beschreibt: Seine strukturierte Oberfläche und die Kombination von Farbtönen brachten mich dazu Betrachten Sie es als helles Taupe.)

Ich war auch beeindruckt vom Disc-Lademechanismus des CD8 S – einem einfachen Schiebedeckel, der ohne unnötige Motoren auskommt und mit einem genau richtigen Gefühl ausgestattet ist, das an Sinnlichkeit grenzt – und seinem oben angebrachten Bedienfeld. Letzteres umfasst fünf kleine Drucktasten für die üblichen Funktionen: vorheriger Titel, Stopp, Wiedergabe, Pause und nächster Titel. Wie die Ästhetik des Players als Ganzes ist auch die Rechtschreibung des Bedienfelds einzigartig: Jeder Schalter ist mit einem Symbol beschriftet, das abstrakt und dennoch seltsam verständlich wirkt. Es dauerte einen Moment, bis mir klar wurde, dass jede Grafik erstellt wurde, indem das universelle Mediensteuerungssymbol für diese Funktion verwendet wurde – die seitlichen Weihnachtsbäume zum Überspringen von Titeln, zwei parallele vertikale Balken für Pause usw. – und sie in Umrissen dargestellt und abgerundet wurde Ecken und halbieren sie horizontal. Sauber.

Obwohl sich die Bedienelemente oben befinden, befindet sich die standardmäßige digitale Anzeige des CD8 S mittig auf der Vorderseite, zusammen mit zwei Miniatur-Kippschaltern: einer für Ein/Aus, der andere für die Auswahl zwischen drei verschiedenen Eingängen: USB (Typ-B-Buchse) , S/PDIF (RCA-Buchse) oder den integrierten Disc-Transport. Bei den ersten beiden Auswahlmöglichkeiten zeigt das Display auch die Abtastraten an, denen ein großes „P“ für PCM-Dateien bzw. ein kleines „d“ für DSD-Dateien vorangestellt ist. (Lassen Sie uns nicht zu viel hineininterpretieren, oder?) So wurden von „Red Book“-CDs kopierte Dateien als „P 44.1“ angezeigt (der Punkt wurde tatsächlich als winziger Doppelpunkt dargestellt), DSD128-Dateien wurden als „P 44.1“ angezeigt. d 128“ und so weiter.

Und da haben Sie die große Überraschung des Metronome CD8 S: Es unterstützt DSD. Zumindest unterstützt der D/A-Wandler DSD, der Disc-Transport jedoch nicht. Einerseits wirkt das etwas seltsam, wie bei einem Allradfahrzeug mit sehr geringer Bodenfreiheit. Aber dann dämmert es: Genauso wie die meisten Besitzer von Allradfahrzeugen kein Interesse an Offroad-Fahrten haben, kann man argumentieren, dass die meisten Digital-Audio-Enthusiasten kein Interesse an SACDs haben (die ich als Nischenformat betrachte – obwohl sie als ein Nischenformat gelten). LP-Sammler, ich habe kein Recht, mich herabzulassen).

  Das Herzstück des DAC des CD8 S ist der AK4490EQ, ein zweikanaliger 32-Bit-Velvet-Sound-Chip von Asahi Kasei Microdevices (AKM) aus Japan. Dieser Chip unterstützt bis zu 768 kHz PCM-Digital und 11,2 MHz DSD und verfügt über eine eigene digitale Filterung – obwohl Metronome sagt, dass sie den AKM-Filter durch Schaltkreise ihres eigenen Designs ergänzen. Der DSD-freundliche USB-Empfänger des CD8 S ist das Combo384-Modul der italienischen Firma Amanero, dessen Modellnummer die Unterstützung von bis zu 384 kHz angibt. Die analoge Ausgangsverstärkung wird mit zwei OPA604-Operationsverstärkern mit FET-Eingang pro Kanal erzeugt.

Der CD8 S verfügt über einen speziell modifizierten Philips CDM12 Pro2 (v.6.8) Transport, für den Metronome eine eigene abnehmbare Magnetklammer im Puck-Stil herstellt. Die Transportmechanik ist an einer großen und annähernd T-förmigen Plattform aus 0,3 Zoll dickem schwarzem Acryl befestigt. Diese Plattform ist durch eine Dreipunktaufhängung mit Übergröße (2,4 Zoll hoch und 2,3 Zoll im Durchmesser) von der Umgebung isoliert. Schaumgummidämpfer anstelle von Federn. Zusätzliche Dämpfer an den drei Aufhängungspunkten scheinen sowohl die Isolierung zu verbessern als auch eine ausreichende Dämpfungswirkung zu erzielen, damit der CD8 S sicher transportiert werden kann, ohne dass Transportsicherungen erforderlich sind.

Apropos Nischen: Wenn man den Deckel aufschiebt, wird das Disc-Fach des Metronoms in ein geisterhaftes blaues Licht getaucht, das vor dem glänzenden Schwarz der Acrylplattform besonders schön aussieht – und bei eingeschaltetem Licht beim Wechseln der Discs und beim Platzieren von Pucks hilft sind niedrig. Laut Jean-Marie Clauzel, General Manager von Metronome, beeinträchtigt das Licht weder die Leistung noch verbessert es es – und erlischt tatsächlich, ähnlich wie bei einem Kühlschrank, wenn der Deckel geschlossen wird.

Im Lieferumfang des CD8 S ist außerdem eine Fernbedienung enthalten, die alle Bedienelemente des Players dupliziert und außerdem Bedienelemente für den schnellen Vor- und Rücklauf innerhalb eines bestimmten Titels hinzufügt. Glücklicherweise kann der Lautstärkering der Fernbedienung, der offensichtlich für ein anderes Produkt gedacht ist, zum Umschalten zwischen den drei Eingabemodi des Players verwendet werden. Erfreulicherweise reicht das 10 Zoll lange Mobilteil fast von meinem Hörplatz bis zur Position des CD8 S auf meinem Geräteträger: Noch ein oder zwei Zoll und ich könnte es als Stick verwenden, mit dem ich die Schalter des Players bedienen und so Batterie sparen kann. Wirklich.

Installation und Einrichtung

Über den Einbau des CD8 S kann man nicht viel sagen, was den Rezensenten, der nach Wort oder Zoll bezahlt, verwirrt. Ich habe es lediglich aus der Verpackung genommen, auf die oberste Oberfläche meines Box Furniture-Racks gestellt und das Netzkabel angeschlossen. Das Metronom verfügt über Single-Ended- (RCA) und symmetrische (XLR) Ausgangsbuchsen. Ich habe Ersteres verwendet.

Das Vorbereiten des CD8 S für die Verwendung mit meinem Apple iMac erforderte etwas mehr Gehirnleistung, war aber dennoch einfach genug – zumindest für die Verwendung mit PCM-basierten Dateiformaten. Nachdem ich ein Kabel von einer USB-Typ-A-Buchse am iMac mit der USB-Typ-B-Buchse des Metronoms verbunden hatte, erschien im Pulldown-Menü „Sound/Ausgabe“ des Fensters „Systemeinstellungen“ meines iMac eine Auswahl mit der Bezeichnung „combo384 Amanero“. Ich habe darauf geklickt und alles war gut – bis ich beschloss, einige DSD-Dateien abzuspielen, für die ich das DSD-freundliche Audirvana Plus v.1.5.12 verwende. Ich konnte das Metronom – wiederum als „combo384 Amanero“ – im Fenster „Einstellungen“ von Audirvana auswählen, aber die automatische Erkennungsfunktion von Audirvana erkannte die native DSD-Fähigkeit des CD8 S nicht, sodass ich DSD anstelle des PCM-Standards 1.0 wählen musste. Danach ging ich zurück und wählte das Metronom im Audio-MIDI-Setup-Dienstprogramm meines iMac aus. Alles war wirklich gut.

Ein letzter Hinweis zum Aufbau: Das Stahlgehäuse des CD8 S wird von drei Füßen mit ziemlich großem Durchmesser (2,3 Zoll) getragen, die größtenteils aus Polymer bestehen, in deren Mitte jedoch eine Metallscheibe eingelassen ist. Im Lieferumfang des CD8 S sind außerdem drei Polymerkegel enthalten Magnete an ihrer Oberseite – wiederum mit Magneten! –, die so dimensioniert sind, dass sie genau in diese Aussparungen passen. Ich habe es auf beide Arten ausprobiert und bevorzugte den Klang ohne Kegel: Mir kam es so vor, als würden die spitzen Füße die Substanz des Klangs abschwächen und ihn etwas umständlicher machen Das hat von der Musikalität des Spielers abgelenkt. Aber hey, das bin nur ich

CDs hören

Mein erster Eindruck war, dass CDs mit dem CD8 S besonders weich und seidig klingen, mit wirklich gutem musikalischen Schwung und Fluss – kalt, direkt nach dem Auspacken. (Ich meine buchstäblich kalt: Der UPS-Mann hatte es wahrscheinlich noch nicht bis zum Ende der Auffahrt geschafft, als ich das Metronom angeschlossen hatte.) Diese Qualitäten waren bei Mstislav Rostropovichs Aufnahmen von J.S. Bachs Cellosuiten (2 CDs, EMI 5 55364 2): Das Metronom passte zu Slavas sehr flotten und ausgefeilten, aber dennoch emotionalen Darbietungen (insbesondere Suite 5).

Ich hörte deutliche Zunahmen sowohl in der Textur als auch im Maßstab. Auch die Farbsättigung wurde um eine Stufe erhöht. Dann, vielleicht 90 Minuten nach der Installation des CD8 S, hörte ich praktisch vor meinen Ohren eine so drastische Veränderung, dass ich laut lachen musste: Der Klang wurde riesig – riesig, sage ich! – und sowohl die Textur als auch die Farbe nahmen zu noch ein paar Kerben. Was die letztgenannten Eigenschaften angeht, war ich noch nicht im Audio-Note-Bereich – und ich war immer noch weit von gutem Vinyl-Bereich entfernt –, aber ich war einigermaßen zufrieden.

Ermutigt durch diese gute Leistung mit klassischer Musik im kleinen Rahmen, wandte ich mich 1989 der Aufnahme von Schuberts Liederzyklus Die schöne Müllerin (CD, London 430 414-2) mit dem Tenor Peter Schreier und dem Pianisten András Schiff zu. Schiffs Anschlag war in „Halt“ angemessen leicht, sein Instrument war gut gefärbt und strukturiert – und die zusätzliche Kraft, die er den Staccato-Linien von „Der Jäger“ verlieh, wurde gut rübergebracht. Schreiers etwas schlanke Stimme war durchgehend präsent und glaubhaft, das Metronom rundete weder seinen Ton noch sein ausdrucksstarkes Timing ab.

Großformatige Arbeiten? Die Live-Aufnahme von Wilhelm Furtwängler und den Berliner Philharmonikern bei der Aufführung von Strauss‘ Metamorphosen im Oktober 1947 – als die Tinte auf der Partitur kaum trocken war – ist in unzähligen CD- (und LP-)Versionen erschienen; klingt alles schrecklich, aber auf seltsam unterschiedliche Weise. Der Fehler, der allen gemeinsam ist, ist eine grobe Verzerrung, die bei etwa 4:29 beginnt und offenbar auf eine Signalüberlastung auf dem Originalband zurückzuführen ist. Die beste digitale Version, die ich gehört habe, ist die in Wilhelm Furtwängler: An Anniversary Tribute (6 CDs, Deutsche Grammophon 477 006-2). Im Vergleich zur LP-Version (Deutsche Grammophon LPM 18 857), die auf meinem Garrard 301-basierten Gerät abgespielt wurde, fehlten dieser CD über das Metronom die entsprechend scharfen Attacken der Pizzicato-Noten der Kontrabässe (bei 1:46, 2:00 usw.). ), war aber ansonsten emotional packend und klanglich erträglich – wirklich großes Lob – vor allem in den ruhigeren Momenten. (Leider sind das auch die Momente dieser Aufnahme, in denen der Berliner Titania-Palast am meisten wie ein Tuberkulose-Sanatorium klingt.)

Angesichts besserer symphonischer Aufnahmen meisterte der CD8 S diese Herausforderung, wie zum Beispiel bei Sergiú Celibidaches Live-Aufnahme von Bruckners Symphonie 9 (2 CDs, EMI 5 56699 2) mit den Münchner Philharmonikern. Das gute Gespür für Antrieb und Schwung des Metronoms hielt das Scherzo in der richtigen Richtung, auch wenn die gezupften Saiten nicht ganz die Körperlichkeit hatten, die ich von der Audio Note-Kombination aus CDT One/II-Disc-Transport und DAC 2.1x Signature Digital gehört habe -zu-Analog-Konverter, den ich im Januar getestet habe. In allen drei Sätzen überzeugten die räumlichen Beziehungen zwischen den verschiedenen Instrumentengruppen und die Klangfarben der Instrumente – insbesondere der Blechbläser – waren glaubwürdig gesättigt. Mit einer ganz anderen Art von Großaufnahme – Randall Thompsons „Alleluia“ aus der Cantus-Sammlung. . . Against the Dying of the Light (CD, Cantus CTS-1202) – die gute Art des Metronoms mit der Skalierung und wiederum der räumlichen Platzierung einzelner Musikergruppen trug zu meiner emotionalen Beteiligung bei.

„Born in Chains“ aus Leonard Cohens „Popular Problems“ (CD, Columbia 88875014292) – wahrscheinlich das überzeugendste Lied einer sehr uneinheitlichen Sammlung – überzeugte auch durch das Metronom, das den subtilen dramatischen Höhen und Tiefen ihre gebührende Wirkung verlieh und die Elektrik ermöglichte Bass klingt besonders richtig: tief und geschmeidig, mit guten Tonanschlägen. Der elektrisch klingende Klang der billigen Bestattungsorgel, die diese Nummer eröffnet, war perfekt, und Cohens rostiger Sprechgesang stand im Vordergrund und im Mittelpunkt, mit guter Präsenz und Körper. Dass das Metronom sehr gut mit dem E-Bass zurechtkommt, zeigte sich auch, als ich mir eine Gold-SACD von Aretha Franklins Aretha's Gold anhörte (Gold-SACD/CD, Mobile Fidelity Sound Lab UDSACD 2142) – natürlich die 16-Bit/44,1-kHz-Schicht. Durch den CD8 S hat Tom Cogbills perfektes Bassspiel in der Tasche in „Chain of Fools“ gegenüber der LP-Version nichts verloren. Ansonsten hat das Metronom mit der typischen übermäßigen Knusprigkeit des Ingenieurs Tom Dowd sein Bestes gegeben.

Besondere Erwähnung verdient die Art des Metronoms mit King Crimsons Debütalbum „In the Court of the Crimson King“ (CD, Discipline Global Mobile DGM0501). Sogar die höchsten gehaltenen Töne von Robert Fripps Gitarre und Ian McDonalds Altsaxophon wurden, obwohl absichtlich scharfsinnig, mit Klarheit und ohne unbeabsichtigte Härte wiedergegeben, und Michael Giles‘ Schlagzeugspiel war meiner Meinung nach so wirkungsvoll, wie es die Komprimierung der Originalaufnahme zulässt – und Außerdem ist sie flink und treibend, behält aber den Sinn für die musikalische Zielsetzung, die der CD-Wiedergabe so oft entgeht.

Dateien anhören

Bei der Anhörung mit Dateien, die ich von meinem iMac gestreamt habe, hat der DAC von Metronome weder Kanten abgerundet noch Poren gefüllt. Ein nervöser, kitschiger Download von George Harrisons „All Things Must Pass“ (24/96, Apple) klang immer noch nervös und kitschig. Als ich jedoch über diese Qualitäten hinaus zuhören wollte, sorgte das Metronom dafür, dass die Darbietungen musikalisch fesselnd klangen. Ich war beeindruckt, dass der CD8 S das musikalische Timing keiner dieser Aufnahmen verfälschte: Sogar die düsteren Maracas in den mittleren Acht von „Beware of Darkness“ machten auf ihre Art Spaß und trieben den Song genauso effektiv an wie damals Ich höre es auf Vinyl.

Und in einer insgesamt gut klingenden Aufnahme von „Marrakesh Express“ von Crosby, Stills & Nash (24/192, Atlantic) war Dallas Taylors Schlagzeugspiel unheimlich treibend – ebenso wie Stephen Stills‘ E-Bassspiel: Der Song bewegte!

Ich spielte einige Ausschnitte aus dem neuesten Gillian Welch-Album „The Harrow & the Harvest“ (AIFF-Dateien von CD, Acony ACNY-1109) und war von der Kombination aus Klarheit, Artikulation, angemessener Rundheit des Tons und Vollständigkeit nahezu fasziniert Keine zeitliche Verzerrung der Musik durch das Metronom. Mein Referenz-DAC, der Halide DAC HD – der natürlich für ein Zwanzigstel des Preises des Metronoms verkauft wird – konnte nicht mithalten: Er klang im Vergleich zur DAC-Sektion des CD8 S trübe. Auch der Halide oder ein anderer DAC I war nicht zu erreichen Abgesehen vom Audio Note DAC 2.1x Signature habe ich in letzter Zeit gehört, dass es dem Metronom genauso gut gelingt, den zusätzlichen kleinen Druck zu vermitteln, den die Sänger Welch und David Rawlings hinter ihre Wiederholung des Refrains gegen Ende des Liedes setzen, oder das einzufangen volle klangliche Schönheit des kurzen Gitarrenduetts ganz am Ende.

Ich habe dann die DSD64-Datei von „Sledgehammer“ aus Peter Gabriels So (Geffen) ausprobiert und war größtenteils zufrieden. Durch den CD8 S war der Song rhythmisch überzeugend und sein Synthesizer-Solo – das im berühmten Video ein Claymation-Huhn begleitet – stach mit analoger Farbe und Präsenz aus dem Mix hervor. Meine einzige Enttäuschung war, dass Tony Levins Bass nicht ganz so tief, groß oder kraftvoll war, wie er hätte sein sollen.

Ich begann damit, dass ich beim Schreiben keine Musik höre – und das tue ich auch nicht. Trotzdem erinnere ich mich in diesem stillen Raum jetzt perfekt an den Klang einer DSD128-Datei von „When Your Lover Has Gone“ von Ben Webster Meets Oscar Peterson (Verve) über den Metronom-DAC. Die Großartigkeit von Websters Ton, der unfassbar große Tonumfang seines Tenorsaxofons, der sichere Schwung und die Klangfülle von Petersons Klavier und die Textur und Stimmgenauigkeit von Ray Browns Bass waren alle erstaunlich gut. Nicht nur gut für die digitale Welt, sondern auch gut.

Schlussfolgerungen

Wie lässt sich das Metronome CD8 S am besten zusammenfassen? Nachdem ich Dmitri Mitropoulos und dem Minneapolis Symphony Orchestra Mahlers Symphonie 1 (CD, Sony Classical MHK 62342) zugehört hatte, kam mir als erstes die Frage in den Sinn: Warum spiele ich diese CD nicht öfter? Das Metronom erinnerte mich an Mitropoulos‘ Einsichten und seine Bedeutung als wegweisender Mahler-Interpret. Es erinnerte mich daran, wie sehr ich den sehr amerikanischen Klang dieses Orchesters um 1950 liebe. Und es erinnerte mich daran, dass in den späten 1940er und frühen 1950er Jahren einige der Orchesteraufnahmen auf Columbia Masterworks zu den allerbesten gehörten Tonqualität. Ich kann es nicht mit Sicherheit sagen, aber ich vermute, dass ich nicht ganz so begeistert war, als ich die CD das letzte Mal gehört habe.

Mein Kollege Michael Lavorgna hat uns alle mehr als einmal daran erinnert, dass die beste Ausrüstung uns dazu zwingt, Risiken einzugehen und neue Musik zu entdecken. Stimmt natürlich – aber genauso wichtig ist es, alte Musik wiederzuentdecken, die beim letzten Mal nicht so gut bedient wurde.

Ungefähr zur Hälfte meiner Hörnotizen zum CD8 S schrieb ich: „Das ist ein wirklich schöner CD-Player!“ Abgesehen davon, dass es sich um etwas handelt, das auf farbigem Konstruktionspapier gut aussieht, vielleicht mit Elmer's-Kleber und Glitzer verziert, stört mich diese einfache Beobachtung nicht allzu sehr: Irgendeine Kombination von Qualitäten – der gute Klang des Metronoms, die hervorragende Musikalität und die Qualität Ergonomie und Design sorgen dafür, dass ich jedes Mal lächeln kann, wenn ich es benutze. Wenn man auch bedenkt, dass der CD8 S der seltene empfehlenswerte CD-Player ist, über den man Computer-Audiodateien streamen kann (warum bietet das nicht jeder High-End-CD-Player?), und dass dieser wirklich schöne CD-Player im Betrieb sogar noch schöner klingt Ein USB-DAC ist eine sehr starke Empfehlung. Was ich hier mache

Durum:

Kullanılmış

Ağırlık:

11.00 KG

Minimum Satın Alma:

1 ünite

Maksimum Satın Alma:

1 ünite

Nakliye:

Ödeme Sırasında Hesaplanan

orijinal çiviler eksik ama benzerleri dahil.

Şimdi başka bir yeni ürün huzurumu bozuyor: Fransız üretici Metronome Technologie'nin entegre bir oynatıcı olarak tanımladığı CD8 S (10.000 $), tıpkı yüzlerce elektronik üreticisinin preamplifikatör-amplifikatör kombinasyonlarını entegre amplifikatörler olarak tanımlaması gibi. Bu çok sözde saçmalık gibi görünmesin diye bir düşünün: Köklü Metronome CD8'den yakın zamanda Hillary benzeri bir şekilde gelişen Metronome CD8 S, USB ve S/PDIF dijital giriş jakları ile donatılmıştır, bu nedenle dahili DAC'si harici dijital kaynaklarla kullanılabilir. Ayrıca Metronom'un D/A dönüştürücüsünün, kutuda yer paylaştığı disk aktarımını teknik olarak geride bıraktığını da göz önünde bulundurun. . . ama kendimi aşıyorum.

Tanım

Metronome CD8 S ilk olarak geçen yıl New York City'de değil, Westchester County'deki Rye Brook'ta gerçekleşmesiyle tanınan New York Audio Show'da sessiz bir ekranın parçası olarak gözüme çarptı. ("Münih'e gitmek, Rye Brook'a gitmektense benim için daha kolay," diye ilan etti yeni arabasız Herb Reichert, Bed-Stuy tapınağından.) İlk çekiciliğin yüzeysel olduğunu kabul ediyorum: CD8 S'yi en iyilerinden biri olarak kabul ettim. Gördüğüm mükemmel görünümlü cihazlar. Yukarıdan bakıldığında, 17,6 inç genişliğinde ve 17 inç derinliğindeki Metronom neredeyse kare şeklindedir; bu boyutların benim Sony SCD-777 SACD/CD oynatıcımla tam olarak aynı olduğunu ancak daha sonra fark edeceğim; mekanik ve estetik tasarımlar birbiriyle mükemmel uyum içinde görünüyordu: CD8 S hem iddialı hem de amaçlı görünüyordu. Hem oynatıcının üst yüzeyi hem de 4 inç yüksekliğindeki alüminyum alaşımlı ön paneli, biri diğerinden birkaç derece daha sıcak olan iki farklı metalik gri tonunu karıştırarak zarif, yontulmuş bir görünüm yarattı. (Psikoloji hakkında hiçbir şey bilmiyorum. renk algısı, ancak New York gösterisinden birkaç hafta sonra, CD8 S inceleme örneğim geldiğinde, üreticinin rengi "gümüş" olarak tanımladığını görünce şaşırdım: Dokulu kaplaması ve ton kombinasyonu beni hafif taupe olarak düşünün.)

Ayrıca CD8 S'nin disk yükleme mekanizmasından (gereksiz motorlardan yoksun ve şehvetle sınırlanan doğru bir hisle donatılmış basit bir kayan kapak) ve tepeye monte edilmiş kontrol panelinden de etkilendim. İkincisi, olağan işlevler için beş küçük buton içerir: önceki parça, durdurma, oynatma, duraklatma ve sonraki parça. Bir bütün olarak oynatıcının estetiği gibi, kontrol panelinin imlası da benzersizdir: Her anahtar, soyut görünen ancak garip bir şekilde anlaşılır görünen bir sembolle etiketlenmiştir. Her bir grafiğin, bu işlev için evrensel medya kontrol sembolü alınarak oluşturulduğunu fark etmem biraz zaman aldı - parkurları atlamak için yan Noel ağaçları, duraklatmak için iki paralel dikey çubuk vb. köşeler ve bunları yatay olarak ikiye bölmek. Düzenli.

Kontrolleri üstte olmasına rağmen, CD8 S'nin standart dijital okuması, iki minyatür geçiş anahtarıyla birlikte ön panelinde ortalanmıştır: biri Açık/Kapalı için, diğeri üç farklı giriş arasından seçim yapmak için: USB (B Tipi soket) , S/PDIF (RCA jakı) veya yerleşik disk aktarımı. İlk iki seçim için, ekranda örnekleme hızları da gösterilir ve öncesinde PCM dosyaları için büyük P harfi veya DSD dosyaları için küçük d harfi gelir. (Fazla okumayalım değil mi?) Böylece, "Red Book" CD'lerinden kopyalanan dosyalar "P 44.1" olarak geldi (nokta aslında minicik bir iki nokta üst üste olarak işlenmişti), DSD128 dosyaları " d 128" vb.

Ve işte Metronome CD8 S'nin Büyük Sürpriziyle karşılaşıyorsunuz: DSD yapıyor. Ya da en azından, D/A dönüştürücüsü DSD yapar, disk aktarımı yapmaz. Bir yandan, yerden yüksekliği çok az olan dört tekerlekten çekişli bir araç gibi, bu biraz tuhaf görünüyor. Ama sonra gün doğar: 4WD araç sahiplerinin çoğunun arazi sürüşüyle ilgilenmediği gibi, çoğu dijital ses meraklısının da SACD'lerle ilgilenmediği iddia edilebilir (ki ben bunu niş bir format olarak görüyorum; LP koleksiyoncusu, küçümseme hakkım yok).

CD8 S'nin DAC'sinin kalbinde, Japonya'dan Asahi Kasei Microdevices'in (AKM) ürettiği iki kanallı, 32 bitlik bir Velvet Sound çipi olan AK4490EQ bulunuyor. Bu çip, 768 kHz'e kadar PCM dijital ve 11,2 MHz DSD'yi destekler ve kendi dijital filtrelemesini içerir - Metronome, AKM'nin filtresini kendi tasarım devreleriyle desteklediklerini söylese de. CD8 S'nin DSD dostu USB alıcısı, İtalyan Amanero firmasının Combo384 modülüdür ve model numarası 384 kHz'e kadar desteğini göstermektedir. Analog çıkış kazancı, kanal başına iki OPA604 FET girişli op-amp ile oluşturulur.

CD8 S, Metronome'un kendi çıkarılabilir disk tarzı manyetik kelepçesini yaptığı, özel olarak değiştirilmiş bir Philips CDM12 Pro2 (v.6.8) taşıma içerir. Taşıma mekanikleri, 0,3 inç kalınlığında siyah akrilikten yapılmış büyük ve belli belirsiz T-şekilli bir platforma sabitlenmiştir. Bu platform, dış boyut (2,4 inç yükseklik ve 2,3 inç çap) kullanılarak üç noktalı bir süspansiyon vasıtasıyla çevresinden izole edilmiştir. yaylar yerine köpük-kauçuk amortisörler Üç süspansiyon noktasının üzerindeki ilave amortisörler, hem izolasyonu artırıyor hem de CD8 S'nin taşıma cıvatalarına gerek kalmadan güvenli bir şekilde nakledilmesi için yeterince yastıklama etkisi sağlıyor gibi görünüyor.

Nişlerden bahsetmişken: Kapağı kaydırarak açtığınızda, Metronome'un disk bölmesi, akrilik platformun parlak siyahına karşı özellikle hoş görünen ve ışıklar yandığında disklerin değiştirilmesine ve disklerin yerleştirilmesine yardımcı olan hayaletimsi mavi bir ışıkla kaplanır. Düşük. Metronome'un genel müdürü Jean-Marie Clauzel'e göre, ışık performansı ne engeller ne de artırır ve aslında kapak kapatıldığında buzdolabı tarzında söner.

Ayrıca CD8 S ile birlikte, oynatıcının kendisindeki tüm kontrolleri kopyalayan ve belirli bir parça içinde hızlı ileri ve geri sarma için kontroller ekleyen bir uzak ahize verilir. Neyse ki, başka bir ürün için tasarlandığı belli olan uzaktan kumandanın Ses halkası, oynatıcının üç giriş modu arasında geçiş yapmak için kullanılabilir. Ayrıca mutlu bir şekilde, 10" uzunluğundaki ahize neredeyse dinleme koltuğumdan ekipman rafımdaki CD8 S'nin konumuna ulaşıyor: Bir veya iki inç daha ve onu müzikçaların düğmelerini çalıştırmak için bir çubuk olarak kullanabilir, böylece pillerden tasarruf edebilirim. Gerçekten mi.

Kurulum ve kurulum

CD8 S'nin kurulumu hakkında söylenebilecek pek bir şey yok, bu nedenle kelime veya inç sütunuyla ödeme yapan incelemeciyi şaşırtıyor. Tek yaptığım kutudan çıkarmak, Kutu Mobilya rafımın en üst yüzeyine koymak ve AC güç kablosunu prize takmaktı. Metronom hem tek uçlu (RCA) hem de dengeli (XLR) çıkış jaklarına sahiptir; İlkini kullandım.

CD8 S'yi Apple iMac'imle kullanıma hazırlamak biraz daha fazla beyin gücü gerektiriyordu ama yine de yeterince kolaydı; en azından PCM tabanlı dosya biçimleriyle kullanmak için. iMac'teki USB Type A soketinden Metronome'un USB Type B soketine bir kablo döşedikten sonra, iMac'imin Sistem Tercihleri penceresinin Ses/Çıkış açılan menüsünde "combo384 Amanero" etiketli bir seçim belirdi. Buna tıkladım ve DSD dostu Audirvana Plus v.1.5.12 kullandığım bazı DSD dosyalarını oynatmaya karar verene kadar her şey yolundaydı. Audirvana'nın Tercihler penceresinden Metronom'u tekrar "combo384 Amanero" olarak seçebildim, ancak Audirvana'nın Otomatik Algılama işlevi CD8 S'nin yerel DSD özelliğini tanımadı ve beni PCM standardı 1.0 yerine DSD'yi seçmeye zorladı. Bunu yaptıktan sonra geri dönüp iMac'imin Audio MIDI Setup yardımcı programından Metronom'u seçtikten sonra her şey gerçekten iyiydi.

Son bir kurulum notu: CD8 S'nin çelik kasası, her biri çoğunlukla polimerden yapılmış, ancak ortasına metal bir disk yerleştirilmiş oldukça büyük çaplı (2,3 inç) üç ayakla desteklenir. Ayrıca CD8 S ile birlikte verilen üç polimer konisi vardır. tepelerinde -yine mıknatıslarla birlikte!-o girintilere sığacak şekilde boyutlandırılmış mıknatıslar.Her iki yolu da denedim ve konisiz sesi tercih ettim: Bana öyle geldi ki sivri ayaklar sesin özünü azalttı ve bir karışıklık ekledi bu oyuncunun müzikalitesinden uzaklaştırdı ama, hey, bu sadece benim

CD dinlemek

İlk izlenimim, CD8 S'nin, kutudan çıkar çıkmaz soğuk, gerçekten iyi bir müzikal momentum ve akışla, CD'lerin kayda değer derecede pürüzsüz ve ipeksi ses vermesine izin verdiğiydi. (Kelimenin tam anlamıyla soğuk demek istiyorum: Metronomu fişe taktığımda UPS görevlisi muhtemelen garaj yolunun dibine gelmemişti.) Bu nitelikler, Mstislav Rostropovich'in 1995 J.S. Bach'ın Cello Suites'i (2 CD, EMI 5 55364 2): Metronome, Slava'nın çok canlı ve gösterişli ama yine de duygusal (özellikle Suite 5) performanslarına uyum sağladı.

Hem doku hem de ölçekte belirgin artışlar duydum. Renk doygunluğu da bir çentik yükseldi. Sonra, CD8 S'yi taktıktan belki 90 dakika sonra, o kadar sert ve neredeyse kulaklarımın önünde bir değişiklik duydum ki, yüksek sesle güldüm: Ses çok büyük oldu - çok büyük diyorum! - ve hem doku hem de renk arttı birkaç çentik daha. İkinci özelliklerle ilgili olarak, henüz Audio Note bölgesinde değildim - ve hala iyi plak bölgesinden uzaktaydım - ama oldukça tatmin olmuştum.

Küçük ölçekli klasik müzikle böylesine iyi bir performanstan cesaret alarak, tenor Peter Schreier'in piyanist András Schiff ile birlikte Schubert'in şarkı döngüsü Die Schöne Müllerin'in (CD, Londra 430 414-2) 1989 kaydına geçtim. Schiff'in dokunuşu "Halt"ta uygun şekilde hafifti, enstrümanı iyi renklendirilmiş ve dokuluydu - ve "Der Jäger"in staccato hatlarına getirdiği ekstra güç iyi iletildi. Baştan sona, Schreier'in biraz zayıf sesi mevcut ve inandırıcıydı, Metronom ne tonunun ne de anlamlı zamanlamasının kenarlarını yumuşatmak için hiçbir şey yapmıyordu.

Büyük ölçekli işler? Wilhelm Furtwängler ve Berlin Filarmoni Orkestrası'nın Strauss'un Metamorphosen'ini Ekim 1947'de - partisyonun mürekkebi henüz kurumamışken - canlı kaydı sayısız CD (ve LP) enkarnasyonunda yer aldı; hepsi kulağa korkunç geliyor ama garip bir şekilde farklı şekillerde. Hepsinde ortak olan kusur, görünüşe göre orijinal kasetteki aşırı sinyal yükünden kaynaklanan, yaklaşık 4:29'da başlayan büyük distorsiyondur. Dinlediğim en iyi dijital versiyon Wilhelm Furtwängler: An Anniversary Tribute (6 CD, Deutsche Grammophon 477 006-2)'dekidir. Garrard 301 tabanlı teçhizatımda çalınan LP versiyonu (Deutsche Grammophon LPM 18 857) ile karşılaştırıldığında, Metronome aracılığıyla CD'de kontrbasların pizzicato notalarında (1:46, 2:00 ve benzeri) uygun keskin saldırılar yoktu. ), ancak bunun dışında duygusal olarak sürükleyici ve ses açısından tolere edilebilirdi - gerçekten çok övgü - özellikle daha sessiz anlarda. (Ne yazık ki, bunlar aynı zamanda bu kayıtta Berlin'deki Titania-Palast tiyatrosunun en çok bir tüberküloz sanatoryumu gibi ses çıkardığı anlardır.)

Daha kaliteli senfonik kayıtlar göz önüne alındığında, CD8 S, Bruckner'ın Senfoni 9'unun (2 CD, EMI 5 56699 2) Sergiú Celibidache'nin Münih Filarmoni Orkestrası ile canlı kaydında olduğu gibi, meydan okumaya yükseldi. CDT One/II disk aktarımı ve DAC 2.1x Signature digital'in Audio Note kombinasyonundan duyduğumu hatırladığım kadarıyla, koparılan teller tam olarak fizikselliğe sahip olmasa bile, Metronom'un iyi sürüş ve momentum duygusu, Scherzo'nun doğru yönü göstermesine yardımcı oldu. Ocak ayında incelediğim -analog dönüştürücü. Üç bölümün hepsinde, çeşitli enstrüman grupları arasındaki uzamsal ilişkiler inandırıcıydı ve enstrümantal tınılar - özellikle pirinç - inandırıcı bir şekilde doygundu. Cantus koleksiyonundan Randall Thompson'ın "Alleluia" adlı çok farklı büyük ölçekli kaydıyla. . . Işığın Ölümüne Karşı (CD, Cantus CTS-1202)—Metronom'un ölçek ve yine bireysel müzisyen gruplarının mekansal yerleşimi ile ilgili iyi yolu duygusal katılımımı artırdı.

Leonard Cohen'in Popular Problems (CD, Columbia 88875014292) adlı kitabından (CD, Columbia 88875014292) "Born in Chains" -muhtemelen çok düzensiz bir koleksiyonun en inandırıcı şarkısı- incelikli dramatik gelgitlere hakkını veren ve elektriğe izin veren Metronom aracılığıyla ilgi uyandırıyordu. özellikle doğru ses için bas: iyi nota ataklarıyla derin ve esnek. Bu numarayı açan ucuz cenaze salonu organının elektriksel olarak tiz tonu mükemmeldi ve Cohen'in paslı Sprechgesang'ı iyi bir duruş ve gövdeyle önde ve ortadaydı. Metronome'un elektrik basındaki çok iyi yolu, Aretha Franklin'in Aretha's Gold'unun altın SACD'sini (altın SACD/CD, Mobile Fidelity Sound Lab UDSACD 2142) dinlediğimde de belliydi; tabii ki 16-bit/44.1kHz katmanı. CD8 S aracılığıyla, Tom Cogbill'in "Chain of Fools"ta çalan mükemmel, cepte bas sesi, LP versiyonuna hiçbir şey kaybetmedi. Aksi takdirde, Metronom, mühendis Tom Dowd'un tipik aşırı netliğiyle elinden gelenin en iyisini yaptı.

King Crimson'ın ilk albümü In the Court of the Crimson King (CD, Discipline Global Mobile DGM0501) ile Metronome'un yoluna özel olarak değinilmelidir. Robert Fripp'in gitarının ve Ian McDonald'ın alto saksafonunun en yüksek kalıcı notaları bile, kasıtlı olarak keskin olmasına rağmen, netlikle ve kasıtsız sertlikten yoksun olarak yeniden üretildi ve Michael Giles'ın davul çalması, inanıyorum ki, orijinal kaydın sıkıştırılmasının izin verdiği kadar etkiliydi - ve CD çalmadan sıklıkla kaçan müzikal bir amaç duygusunu korurken aynı zamanda çevik ve itici.

dosyaları dinleme

iMac'imden aktarılan dosyalarla yapılan seçmelerde, Metronome'un DAC'si ne kenarları yuvarladı ne de gözenekleri doldurdu. George Harrison'ın All Things Must Pass (24/96, Apple) adlı kitabının sinirli, küstah bir indirmesi kulağa hâlâ sinirli ve küstah geliyordu. Bununla birlikte, bu niteliklerin ötesini dinlemeyi düşündüğümde, Metronom performansların kulağa müzikal açıdan çekici gelmesine izin verdi. CD8 S'nin bu kayıtların hiçbirinin müzikal zamanlamasını bozmamasından etkilendim: "Beware of Darkness"ın orta sekizindeki cesur marakaslar bile kendi tarzında eğlenceliydi, şarkıyı eskisi kadar etkili bir şekilde ilerletiyordu. Onu plaktan dinliyorum.

Ve Crosby, Stills & Nash'ten (24/192, Atlantik) kulağa hoş gelen bir "Marrakesh Express" dosyasında, Dallas Taylor'ın davul çalması esrarengiz bir şekilde iticiydi - Stephen Stills'in elektrik bas çalması gibi: şarkı hareket etti!

En son Gillian Welch albümü The Harrow & the Harvest'tan (CD'den kopyalanan AIFF dosyaları, Acony ACNY-1109) bazı seçmeler çaldım ve netlik, artikülasyon, uygun ton yuvarlaklığı ve eksiksizlik kombinasyonuyla neredeyse büyülenmiştim. Metronom tarafından müziğe getirilen zamanlama bozulmasının olmaması. Referansım DAC, Halide DAC HD - ki bu elbette Metronom'un fiyatının 1/20'sine satılıyor - eşleşmedi: CD8 S'nin DAC bölümü ile karşılaştırıldığında kulağa bulanık geliyordu. Halide veya başka herhangi bir DAC I Son zamanlarda, Audio Note DAC 2.1x Signature dışında, şarkıcı Welch ve David Rawlings'in şarkının sonuna doğru nakarat tekrarlarının arkasına koydukları ekstra küçük itişi iletmede Metronom kadar iyi iş çıkardığını duydum. en sondaki kısa gitar düetinin tam tınısal güzelliği.

Daha sonra Peter Gabriel's So'dan (Geffen) "Sledgehammer"ın DSD64 dosyasını denedim ve çoğunlukla memnun kaldım. CD8 S aracılığıyla, şarkı ritmik olarak ikna ediciydi ve ünlü videoda bir Claymation tavuğuna eşlik eden synth solosu, analog kalibreli renk ve varlığıyla karışımdan fırladı. Tek hayal kırıklığım, Tony Levin'in basının olması gerektiği kadar derin, büyük veya güçlü olmamasıydı.

Yazarken müzik dinlemediğimi söyleyerek başladım ve dinlemiyorum. Yine de, bu sessiz odada, Ben Webster Meets Oscar Peterson'dan (Verve) "When Your Lover Has Gone"un DSD128 dosyasının Metronom DAC aracılığıyla sesini mükemmel bir şekilde hatırlıyorum. Webster'ın tonunun ihtişamı, tenor saksafonunun tuhaf derecede büyük gamı, Peterson'ın piyanosunun sağlam temposu ve akordu ve Ray Brown'ın basının perdesinin dokusu ve doğruluğu, hepsi şaşırtıcı derecede iyiydi. Sadece dijital için iyi değil, aynı zamanda iyi iyi.

Sonuçlar

Metronome CD8 S'yi en iyi nasıl özetlersiniz? Dmitri Mitropoulos ve Minneapolis Senfoni Orkestrası'nın Mahler'in Senfoni 1'ini (CD, Sony Classical MHK 62342) seslendirmesini dinledikten sonra aklıma gelen ilk soru, Neden bu diski daha sık çalmıyorum? Metronom bana Mitropoulos'un sezgilerini ve öncü bir Mahler tercümanı olarak önemini hatırlattı. Bana o orkestranın 1950 dolaylarındaki Amerikan sesini ne kadar sevdiğimi hatırlattı. Ve bana 1940'ların sonlarında ve 50'lerin başlarında Columbia Masterworks'teki bazı orkestra kayıtlarının ses açısından en iyiler arasında yer aldığını hatırlattı. ses kalitesi. Kesin olarak söyleyemem ama sanırım o CD'yi son dinlediğimde o kadar meşgul değildim.

Meslektaşım Michael Lavorgna, birden fazla kez hepimize en iyi donanımın bizi risk almaya ve yeni müzik keşfetmeye zorladığını hatırlattı. Doğru, elbette - ama aynı derecede önemli olan, geçen sefer pek iyi sunulmayan eski müziği yeniden keşfetmek.

CD8 S için dinleme notlarımın yaklaşık yarısında, "Bu gerçekten güzel bir CD oynatıcı!" Bu basit gözlem, belki Elmer'in Yapıştırıcısı ve parıltılarla süslenmiş renkli inşaat kağıdında güzel durabilecek türden bir şey olmasının yanı sıra, beni pek utandırmadı: Bazı niteliklerin birleşimi - Metronom'un iyi sesi, muhteşem müzikalliği ve inceliği. ergonomi ve stil - onu her kullandığımda beni gülümsetmek için bir araya geldi. Ayrıca, CD8 S'nin bilgisayar ses dosyalarının akışı için tavsiye edilen ender bir CD oynatıcı olduğunu (neden her üst düzey CD oynatıcı bunu sunmuyor?) bir USB DAC, çok güçlü bir öneridir. burada yaptığım